۵ راهکار اعتیاد کودکان به گوشی و تبلت
گرفتن گوشی یا تبلت از بچه‌ها گاهی بسیار سخت به نظر می‌رسد، اما اصلاً لازم نیست که این‌طور باشد. در این راهنما، روش‌های عملی و بدون دعوا، گریه یا جنگ را یاد می‌گیریم تا عادت‌های سالم‌تری برای استفاده از صفحه‌نمایش در فرزندانمان ایجاد کنیم.
پس بیایید شروع کنیم.
چرا صفحه‌نمایش برای بچه‌ها تا این حد اعتیادآور است؟ (دلیل علمی)
آیا تا به حال متوجه شده‌اید که خاموش کردن تلویزیون یا کنار گذاشتن تبلت برای فرزندتان چقدر دشوار است؟
این فقط تصور شما نیست؛ دلایل علمی پشت آن وجود دارد.
وقتی بچه‌ها با صفحه‌نمایش مشغول می‌شوند، پاداش‌های فوری دریافت می‌کنند: یک ویدیوی بامزه، برنده شدن در یک مرحلهٔ بازی یا پیام دوستشان. این‌ها باعث ترشح دوپامین، همان مادهٔ شیمیایی «لذت» در مغز، می‌شوند و حس فوق‌العاده‌ای ایجاد می‌کنند.
با گذشت زمان، مغز آن‌ها به دنبال موج‌های بیشتر دوپامین می‌گردد و همین باعث می‌شود که توقف کردن برایشان سخت‌تر شود.
گرفتن صفحه‌نمایش از دستشان مثل این است که وسط بازی، محبوب‌ترین اسباب‌بازی‌شان را از آن‌ها بقاپیم.
به همین دلیل، اغلب با عصبانیت یا گریه واکنش نشان می‌دهند؛ مسئله فقط دستگاه نیست، بلکه از دست دادن ناگهانی حس لذت است.
معایب زیاد بودن زمان صفحه‌نمایش
اگرچه صفحه‌نمایش همه‌جا حضور دارد، قرار گرفتن بیش از حد در برابر آن می‌تواند پیامدهای جدی برای کودکان داشته باشد.
کاهش دامنهٔ توجه، افت عملکرد تحصیلی و مختل شدن مهارت‌های اجتماعی، تنها چند نمونه از این پیامدها هستند.
متخصصان استفادهٔ بیش از حد از صفحه‌نمایش را با مشکلاتی مانند دشواری در تمرکز، کاهش صبر و افزایش تحریک‌پذیری مرتبط دانسته‌اند.
بر اساس پژوهش‌های حوزهٔ کودکان، کودکانی که زمان زیادی جلوی صفحه‌نمایش می‌گذرانند، اغلب الگوی خواب آشفته‌ای پیدا می‌کنند.
وقتی قبل از خواب مشغول اسکرول کردن یا بازی هستند، مغزشان بیش از حد تحریک می‌شود و همین امر، آرام شدن و خواب باکیفیت را دشوار می‌کند.
علاوه بر این، قرار گرفتن طولانی‌مدت در برابر صفحه‌نمایش می‌تواند توانایی کودک برای ایجاد روابط عمیق و واقعی را کاهش دهد؛ زیرا تعاملات مجازی جای ارتباط واقعی را می‌گیرند.
با گذشت زمان، مهارت‌های کلیدی زندگی مانند حل مسئله یا ارتباط مؤثر برایشان سخت‌تر می‌شود.
اشتباهات رایج والدین هنگام کاهش زمان صفحه‌نمایش
وقتی که نوبت به محدود کردن زمان صفحه‌نمایش می‌رسد، بیشتر والدین نیت خیر دارند، اما چند اشتباه رایج کار را سخت‌تر از حد لازم می‌کند.
بیایید مهم‌ترین آن‌ها را ببینیم:
- محدودیت‌های ناگهانی و سختگیرانه: یک‌دفعه گفتن «دیگه حق نداری از صفحه‌نمایش استفاده کنی»، تقریباً همیشه دعوا به دنبال دارد. کودکان با ثبات و روتین رشد می‌کنند و تغییرات ناگهانی برایشان مانند تنبیه است.
- نداشتن جایگزین جذاب: فقط گرفتن صفحه‌نمایش بدون ارائهٔ فعالیت سرگرم‌کنندهٔ دیگر، کودک را کسل می‌کند و احتمال مقاومتش را بالا میبرد.
- قوانین ناپایدار: اگر قوانین زمان صفحه‌نمایش همیشه یکسان اجرا نشوند، پیام‌های متناقض می‌فرستد. این سردرگمی باعث مقاومت بیشتر هنگام اجرای محدودیت می‌شود.
اگر بچه‌ها مقاومت کردند، چه کنیم؟
مقاومت کودکان هنگام محدود شدن صفحه‌نمایش کاملاً طبیعی و قابل پیش‌بینی است؛ اما نحوهٔ برخورد شما تفاوت بزرگی را ایجاد می‌کند.
- آرام بمانید: اگر کودک ناراحت شد، خودتان آرام بمانید. بدانید که عصبانیت او از وابستگی به صفحه‌نمایش می‌آید. به جای خشم، با همدلی پاسخ دهید.
- به مرزهایتان پایبند باشید: وقتی قانونی گذاشتید، به آن وفادار بمانید. کوتاه آمدن در برابر گریه فقط به او یاد می‌دهد که با بهانه‌گیری می‌تواند به خواسته‌اش برسد.
- احساساتش را تأیید کنید: به او بگویید «اشکالی ندارد که ناراحت باشی»، اما این قانون برای کمک به اوست. جملهٔ ساده‌ای مثل «می‌دونم عصبانی هستی، وقتی داری خوش می‌گذرونی سخته یهو تمومش کنی» خیلی مؤثر است.
- دلگرمی بدهید: گاهی کودکان نیاز دارند بدانند که این محدودیت دائمی نیست. مثلاً بگویید «بعد از شام می‌تونی یه کارتون ببینی»، این حس کنترل به او می‌دهد.
جایگزین‌های جذاب بدون صفحه‌نمایش
حالا که مدیریت مقاومت را یاد گرفتیم، بیایید فعالیت‌هایی را ببینیم که وقتی صفحه‌نمایش خاموش است، بچه‌ها را سرگرم و شاد نگه می‌دارد. رمز موفقیت این است که این فعالیت‌ها را هم به همان اندازه هیجان‌انگیز کنیم.
- آن‌ها را به سرگرمی‌های واقعی مشغول کنید: نقاشی، ساختن با لگو، نواختن ساز یا هر علاقهٔ دیگری که خودشان انتخاب کنند، حس کنترل و رضایت به آن‌ها می‌دهد.
- بازی در فضای باز: پاس دادن توپ، دوچرخه‌سواری، پیاده‌روی در طبیعت یا هر فعالیت سادهٔ دیگری در هوای آزاد، هم جذاب است و هم از محیط بسته و پرصفحه دورشان می‌کند.
- بازی‌های تعاملی سنتی: بازی‌های رومیزی، پازل یا اسباب‌بازی‌های آموزشی، همان هیجان و تحریک ذهنی را بدون نیاز به صفحه‌نمایش فراهم می‌کنند.
- در کارهای روزمره شریکشان کنید: کودکان عاشق این هستند که در کارهای بزرگ‌ترها مشارکت کنند. پختن شام با هم یا کمک در کارهای کوچک خانه، راهی عالی برای وقت باکیفیت و بدون صفحه‌نمایش است.
پنج راهکار مؤثر برای دور کردن بچه‌ها از صفحه‌نمایش بدون گریه و دعوا
برای جلوگیری از جنگ و ایجاد همکاری واقعی، باید از روش‌هایی استفاده کنیم که هم برای ما و هم برای فرزندمان قابل قبول و مؤثر باشد.
۱. توافق‌نامهٔ خانوادگی زمان صفحه‌نمایش بسازید
یکی از اشتباهات رایج این است که والدین محدودیت را یک‌طرفه اعمال کنند. این کار باعث می‌شود که بچه‌ها احساس کنند قوانین فقط به آن‌ها تحمیل شده و مقاومت کنند.
توافق‌نامهٔ خانوادگی این روند را برعکس می‌کند و بچه‌ها را در تصمیم‌گیری شریک می‌کند.
روش کار:
- با هم بنشینید و گفت‌وگوی شفاف داشته باشید. از کودک بپرسید که به نظر خودش چقدر زمان برای بازی، تماشای ویدیو یا چت با دوستان مناسب است.
- با هم قوانین شفاف و عادلانه تعیین کنید، مثلاً «سر سفره غذا و بعد از ساعت ۲۰ صفحه‌نمایش ممنوع» یا «۳۰ دقیقه بعد از مدرسه مجاز است».
- توافق را بنویسید و همه امضا کنید تا رسمی شود.
چرا مؤثر است؟ وقتی بچه‌ها در وضع قانون نقش داشته باشند، احساس احترام و شنیده شدن می‌کنند و خیلی بیشتر به آن پایبند می‌مانند.
۲. محدودیت‌ها را تدریجی کاهش دهید
قطع ناگهانی دسترسی (مثلاً از چند ساعت به صفر در یک شب) تقریباً همیشه به مقاومت شدید و گریه منجر می‌شود. کاهش تدریجی خیلی بهتر جواب می‌دهد.
روش کار:
- در ابتدا روزانه فقط ۱۵ تا ۳۰ دقیقه کم کنید تا تغییر قابل تحمل باشد.
- به جای استفادهٔ مداوم، استراحت‌های منظم بگذارید. قانون «۲۰-۲۰-۲۰» عالی است: هر ۲۰ دقیقه، ۲۰ ثانیه به چیزی در فاصلهٔ ۶ متری نگاه کنند.
- پیشرفت را ببینید، پیروزی‌های کوچک را جشن بگیرید و به مرور زمان بیشتری کم کنید.
چرا مؤثر است؟ محرومیت ناگهانی باعث دلخوری می‌شود؛ اما کاهش آرام به کودک فرصت سازگاری می‌دهد؛ بدون اینکه احساس کند چیزی مهم را یک‌دفعه از دست داده است.
۳. خودتان الگو باشید
کودکان بیشتر از آنکه به حرف‌های ما گوش کنند، رفتار ما را تقلید می‌کنند. اگر خودتان مدام به گوشی یا تلویزیون چسبیده‌اید، انتظار نداشته باشید که آن‌ها صفحه‌نمایش را کنار بگذارند.
روش کار:
- زمان صفحه‌نمایش خودتان را آگاهانه کم کنید؛ به‌ویژه جلوی بچه‌ها و در وقت خانوادگی.
- زمان‌های بدون تکنولوژی خانوادگی تعیین کنید؛ مثلاً شام، عصرها یا صبح‌های آخر هفته.
- به جای تلویزیون، با هم کتاب بخوانید، پیاده‌روی کنید یا آشپزی کنید. نشان دهید که زندگی بدون صفحه‌نمایش هم می‌تواند شاد و جذاب باشد.
چرا مؤثر است؟ بچه‌ها آنچه که می‌بینند را تکرار می‌کنند. وقتی ببینند که شما هم به محدودیت‌ها پایبندید، خیلی راحت‌تر آن را می‌پذیرند.
۴. از تقویت مثبت استفاده کنید
تقویت مثبت باعث می‌شود که محدودیت برای بچه‌ها به جای تنبیه، به تجربه‌ای پاداش‌دهنده تبدیل شود.
روش کار:
- جدول امتیاز یا برچسب درست کنید. هر روز که به هدف بدون صفحه‌نمایش رسید، یک امتیاز یا برچسب بگیرد. پس از ۱۰ امتیاز، پاداشی مثل گردش خانوادگی یا اسباب‌بازی جدید دریافت کند.
- تلاش او را تحسین کنید، حتی اگر کامل نباشد. تحسین کلامی گاهی از پاداش مادی قوی‌تر است.
- فعالیت‌های بدون صفحه را هم به عنوان پاداش بدهید: پارک، بازی با دوست یا وقت اضافه برای سرگرمی مورد علاقه‌اش.
چرا مؤثر است؟ مغز کودک رعایت محدودیت را با دریافت پاداش مرتبط می‌کند و انگیزهٔ داوطلبانهٔ او برای پایبندی به قانون خیلی بیشتر می‌شود.
۵. مناطق و زمان‌های بدون تکنولوژی مشخص کنید
وقتی در خانه مکان‌ها و زمان‌های مشخصی کاملاً بدون صفحه‌نمایش داشته باشید، اجرای محدودیت‌ها برای طولانی‌مدت خیلی آسان‌تر می‌شود.
روش کار:
- اتاق غذاخوری، اتاق خواب و حمام را همیشه بدون صفحه‌نمایش کنید. این مکان‌ها باید با آرامش، خواب و وقت خانوادگی مرتبط شوند.
- زمان‌های مشخصی را بدون استثنا بدون صفحه‌نمایش کنید؛ مثلاً هنگام غذا، بعد از ساعت ۲۰ یا آخر هفته‌ها قبل از ظهر.
- قانون «حداقل یک ساعت قبل از خواب صفحه‌نمایش ممنوع» را جدی اجرا کنید، چون نور آبی خواب را مختل می‌کند.
چرا مؤثر است؟ قوانین شفاف و ثابت بر پایهٔ مکان و زمان، برای بچه‌ها قابل پیش‌بینی و رعایتش راحت‌تر است.
روش‌های رایجی که بیشتر والدین امتحان می‌کنند و معمولاً شکست می‌خورند
- قطع کامل و ناگهانی: ممنوع کردن یک‌شبهٔ صفحه‌نمایش اغلب به مقاومت شدید، دلخوری و حتی استفادهٔ مخفیانه منجر می‌شود.
- تنبیه با گرفتن صفحه‌نمایش: این کار صفحه‌نمایش را در ذهن کودک به «جایزه» تبدیل می‌کند و هوس آن را بیشتر می‌کند؛ ضمن اینکه جنگ قدرت راه می‌اندازد.
- قوانین اعلام‌شده، اما اجرا نشده: وقتی والدین گاهی سختگیرند و گاهی بی‌خیال، بچه‌ها محدودیت را جدی نمی‌گیرند.
- استفاده از صفحه‌نمایش به‌عنوان پرستار بچه: این کار وابستگی را عمیق‌تر و بعداً جایگزین کردن فعالیت‌های دیگر را بسیار سخت می‌کند.
این روش‌ها معمولاً فقط دعوا و تنش ایجاد کرده و ریشهٔ مشکل را حل نمی‌کنند. با به‌کارگیری ۵ راهکار مؤثر بالا، می‌توانید بدون جنگ دائمی، عادت‌های سالم و پایداری در خانواده‌تان بسازید.
گردآوری: کولاک
شما چه نظری دارید؟ دیدگاه خود را در سایت کولاک بنویسید.
